Pure liefde

Nieuwjaarsdag 07.00 uur. De meldtelefoon laat zich horen.

Het is stil op de weg als ik naar de familie rijdt. Alles is nog in diepe rust en de rode wikkels van het vuurwerk liggen nog overal op straat. De deur van het zorgcentrum wordt opengedaan door, zelfs op dit vroege tijdstip, de nagenoeg altijd vrolijke medewerkers. Samen lopen we naar de gesloten afdeling waar ik vriendelijk wordt gewezen op de kamer van meneer met de mededeling dat de familie binnen zit. Ik klop aan...

Binnen zie ik het gezin rond het bed zitten. Wat mij direct opvalt is die mooie krachtige kleindochter die aan het hoofdeinde van het bed zit. Op die plek houdt ze “haar” opa in haar armen. Zij strijkt zeer liefdevol en in alle rust door zijn haren en onverstaanbaar voor de omstanders, praat ze tegen hem. Ze is in een soort trance van pure liefde en uit deze aan “haar" opa. Geen enkele angst voor het overleden lichaam of de dood zelf. Nee, dit is “haar” opa en daar blijft iedereen van af. Als een leeuwin die haar welpen beschermt, zo beschermt zij “haar” opa. Zonder een woord te wisselen zie en voel ik haar intense verdriet.

Na een kop koffie, het met elkaar delen van enkele levensverhalen, het eerste oogcontact met de kleindochter, die steevast “haar” opa vasthoudt en aait, het vooral luisteren naar dat wat niet gezegd wordt, gaan we meneer in alle rust klaarmaken voor het overbrengen naar zijn geliefde thuis.

Met een knipoog maak ik contact met de kleindochter en vraag haar of zij mij wil helpen. Ze straalt en haar gezicht opent zich. Samen, stap voor stap, scheren we “haar” opa. Een beetje spannend is het wel maar ze doet het heel goed en vanuit haar hart. Samen begeleiden we alles en bij het uitgeleide doen loopt zij met trots de auto voor… de klokken luiden van het zorgcentrum als eer aan “haar” opa.

Lieve kleindochter, ooit hoop ik dat je volledig beseft hoe krachtig, dapper en mooi je bent. Pure liefde…mooi!