Zomaar een 'werkdag'...

Maandagmiddag bezoeken we voor de tweede maal haar plotseling overleden man. Ze zit graag bij hem en kijkt vol trots als ze hem weer ziet. Echter aanraken heb ik haar nog niet zien doen. Vragen komen bij me op. Wil ze niet? Durft ze niet? Denkt ze dat het niet mag?

Als ze alleen zit bij haar man, breng ik haar een kop thee. Op mijn hurken ga ik zitten zodat ik op gelijke hoogte ben met mevrouw en stel haar de vraag of ze meneer al heeft aangeraakt. "Nee" zegt ze. Dat moet je met rust laten toch? Mijn vraag: "zou u het willen"...twijfel en met grote verbazende ogen kijkt ze me aan. Ik vraag of ze het goed vindt dat ik de hand van haar man vastpak. Ze knikt instemmend. Met de hand van haar man in mijn handen omschrijf ik wat ik voel. Hoe zacht de huid van de hand is aan de bovenkant, de kou en vooral ook over de kracht die ik ervaar in deze hand... voorzichtig glijdt ze over mijn hand in de zijne, voorzichtig trek ik mijn hand terug.

Daar zit ze. Hand in hand met haar geliefde man. Ze kijkt me aan met ogen waar de waterlanders hun weg naar buiten zoeken...ohh meid wat fijn, wat fijn, wat goed!

Zelf stap ik in stilte de rouwkamer uit...dit is haar moment.