Handen!
Als klein meisje was ik zeer onder de indruk van de handen van mijn vader. Grote slagershanden, sterk, stoer en krachtig. Graag keek ik er naar en had ze nog liever vast. Ze gaven mij een vorm van veiligheid. Het waren die handen waarmee hij mij als baby had vastgehouden. Het waren die handen die mij troost gaven bij verdriet. Het waren die handen waarmee hij mij op mijn knaloranje fiets van het merk Pony, in de nek voortduwde als we op zondagochtend, zoals iedere week, tegen de wind in wéér door de duinen naar het strand fietste en ik het tempo op mijn minifiets niet kon bijhouden. Het waren die handen die mij een aai over mijn bol gaven en het waren ook zeker die handen die mij aanspoorde te gaan werken. Het waren die handen die me vermanend toespraken als ik iets moest doen maar geen zin had. En ja…het waren ook die handen die ik graag vasthad toen hij daar lag, plotseling dood, ik was 18 jaar.
Handen. Nog steeds hebben handen voor mij iets magisch. Ze vertellen me veel over de persoon die ik ontmoet. Hoe de hand voelt, de handdruk die men mij geeft, de kracht of juist de kwetsbaarheid ervan, de ruwheid of juist teder zacht, handen zijn een vorm van communicatie zonder woorden. Wat is dat toch mooi te beseffen en nog mooier als je dat bewust gaat zien. Iedere dag opnieuw ervaar en zie ik hoe belangrijk handen voor vele mensen zijn…zowel bij leven alsook bij afscheid.
Zo is er een maandagmiddag waarop we voor de tweede maal haar plotseling overleden man bezochten. Ze zit graag bij hem en kijkt vol trots als ze hem weer ziet. Echter aanraken heb ik haar nog niet zien doen. Vragen komen bij me op. Wil ze niet? Durft ze niet? Denkt ze dat het niet mag?
Als ze alleen zit bij haar man, breng ik haar een kop thee. Op mijn hurken ga ik zitten zodat ik op gelijke hoogte ben met mevrouw en stel haar de vraag of ze meneer al heeft aangeraakt na zijn overlijden. "Nee" zegt ze. Dat moet je met rust laten toch? Mijn vraag: "zou u het willen"...twijfel en met grote verbazende ogen kijkt ze me aan. Ik vraag of ze het goed vindt dat ik de hand van haar man vastpak. Ze knikt instemmend. Met de hand van haar man in mijn handen omschrijf ik wat ik voel. Hoe zacht de huid van de hand is aan de bovenkant, de kou en vooral ook over de kracht die ik ervaar in deze hand...voorzichtig glijd ze over mijn hand in de zijne, voorzichtig trek ik mijn hand terug.
Daar zit ze. Hand in hand met haar geliefde man. Ze kijkt me aan met ogen waar de waterlanders hun weg naar buiten zoeken...ohh meid wat fijn, wat fijn, wat goed! Zelf stap ik in stilte de rouwkamer uit...dit is haar moment.
Handen…voor mij blijven ze magisch.
