De juiste plek?
De juiste plek?
Het gezin en ik wandelen over de begraafplaats. Soms in stilte, soms valt een grap omdat de stilte ongemakkelijk of bij momenten (te) pijnlijk is en soms is er overleg. De zon schijnt, het is een zachte dag. Zonnestralen schijnen op de graven door de bomen heen en de vogels kwetteren hele verhalen. Achter ons rijdt een witte buggy. De dame van de begraafplaats zit achter het stuur en volgt ons. De familie loopt liever en gaat kriskras over de begraafplaats op zoek naar de rode stippen, op zoek naar de juiste plek. De juiste plek voor hun allerliefste moeder en echtgenote.
Eerder die ochtend werden wij gastvrij ontvangen op de begraafplaats. Op verzoek van de familie ben ik er bij om hen bij het uitzoeken van het juiste graf te begeleiden. Maar ja, de allerbeste plek, wat is dat?
De medewerkster rijdt ons, in de witte buggy, over de begraafplaats. Zij vertelt onderweg dat we op paaltjes met rode stippen moeten letten, dat zijn de vrije plekken. Doordat die witte buggy’s best nog wel snelheid kunnen maken is het onderweg best lastig kijken naar de rode stippen en de kinderen en ik moeten een beetje lachen om deze situatie. Als we stoppen besluit de familie verder te gaan lopen, de speurtocht begint, op zoek naar rode stippen. Diverse plekken worden gespot. In de schaduw, tegen de rand, vol in de zon, ingebouwd door andere graven, op een duin, tegen een heuvel…
Na 2,5 uur wandelen komen ze er maar niet uit. Logisch, want nogmaals, wat is nou eigenlijk de juiste en de allerbeste plek? Je wilt het allerbeste, dat heb je haar beloofd en dan daar lopend nogmaals de vraag…wat is dat? De juiste plek? En dan ook zijn we verschillende mensen, verschillende meningen, verschillende emoties en allemaal hetzelfde gevoel gezamenlijk: Het moet de allerbeste plek zijn. Dat verdient ze!
Al die tijd ben ik op de achtergrond. Op een gegeven moment voel ik dat ze zelf niet verder komen. Voorzichtig stel ik open vragen en probeer het onuitgesprokene op tafel te krijgen. Het verdriet zit diep. De beste plek is niet hier…de beste plek is thuis, levend aan de keukentafel! Geen enkel graf volstaat.
Het is even stil…de vogels kwetteren ongestoord door en de zonnestralen blijven schijnen door de bomen op de graven. Vervolgens benoemen we wat een ieder belangrijk vindt, komen we tot kernwaarden van het “bijna perfecte plekje”: zonnig en beschermd, groen, met ruimte eromheen en goed bereikbaar…na bijna 3 uur vinden we het. Gelegen onder de meest mooie boom die de begraafplaats kent, half in de zon, ruime plek, in het groen en op een heuvel zijn ze het eens. Overtuigd en met elkaar lopen ze terug.
De juiste plek? Ja, met de gegeven omstandigheden hebben zij hem gevonden. In alle rust, met tijd, begeleiding en stap voor stap.
Ja, de juiste plek!
