Mijn (werk)week!
Daar zit ik met mijn toet in de zon op een terras, een moment van rust en met stilte aan mijn hoofd. Enkel het ruisen van de zee en de bijbehorende zeemeeuwen hoor ik in de verte. De rust komt als een deken over me heen. Hij overvalt me en voelt zelfs wat ongemakkelijk. Wennen is dat, een moment van rust na intense begeleidingen en de sneltrein van de weken daarvoor. Begeleidingen waarbij het gaat over hele pure onderwerpen, waar het gaat over afscheid en hoe verder. Waar het gaat over het leven….over de dood en vooral ook het leven na de dood.
Zittend in de zon op het terras, sluit ik mijn ogen. Ik voel hoe de zonnestralen mijn gezicht strelen en mijn lijf verwarmen. Automatisch dwaal ik in gedachten af naar de afgelopen weken. Oud, jong, groot, klein, een verwacht en zeker ook geheel overwacht overlijden. Alles van het leven leek vertegenwoordigd in de meldingen die achter elkaar binnen kwamen. Mijn hoofd zit er vol van en mijn gedachten schieten daardoor alle kanten op. Voor mij zie ik de gezichten van familieleden, van de overledenen, van de betrokken kinderen en kleinkinderen, van genodigden. In gedachten hoor ik hun stemmen, zie hun pijn maar ook krijg ik een glim op mijn gezicht als ik denk aan de momenten dat we moeten lachen met elkaar en de situaties waar ik in staat ben lucht te brengen. Soms sta ik in gedachten weer in die slaapkamer waar meneer net is overleden en zie de kleinzoon de arm van zijn opa aaien. Geef hem nogmaals dat compliment hoe eigen hij is met zijn opa en hij straalt daardoor van oor tot oor. In gedachten ga ik door en sta ik op een woonboot. Met elkaar dragen we mevrouw uit zoals dat bij leven met haar is besproken en geven haar een afscheid in een kring met meditatieve muziek en indrukwekkende woorden. Ik sta in de aula waar ik zie dat een schoonzoon prachtige live muziek speelt en op die manier zijn ode brengt aan zijn schoonvader. Flarden van een thuisopbaring schieten voorbij in een wade en een wilgenmand, als een koningin ligt mevrouw erbij. Een speech van een zoon bij het afscheid die werkelijk magnifiek, grappig en ontroerend tegelijk is. Ik zie mezelf in gesprek met mevrouw die terminaal is en samen bespreken we haar ideeën en begeleid ik haar kinderen. Ik zie kleinkinderen die emotioneel zijn en die het toch lukt een mooi klassiek stuk ten gehore te brengen op dwarsfluit en hobo voor hun overleden oma, ik zie de loopkoets gevolgd met een stoet die langer is dan lang…. ik zie nog zoveel meer als ik de weken laat passeren in gedachten….
Opeens vraagt de bediende of ik wat wil drinken. Blijkbaar zit ik daar al een uur met mijn ogen dicht in een soort trance. Ik neem een heerlijke verse jus d’orange en bestel een broodje. Mijn hoofd heeft zich geleegd. Mijn lijf heeft afstand gedaan van alle indrukken die zijn opgedaan. Ik ben weer in het nu. Het ruisen van de zee hoor ik nu veel duidelijker en ik voel de energie terugvloeien. Na een heerlijke wandeling over het strand met daarbij mijn voeten badend in het koude zeewater fiets ik naar de stad voor een etentje met een vriend. Een gezellige avond volgt met heerlijk eten, goed gezelschap, fijne gesprekken en vooral veel plezier. Tevreden en vol energie fiets ik die avond naar huis. Klaar voor de volgende meldingen.
Mijn (werk)week, fijn!
