XTC!
Mijn naam is Nicolette, ik ben de moeder van Daniëlle.
Daniëlle is dood en ik vertel jullie vandaag graag het echte verhaal. Want geen epilepsie of iets anders lichamelijk heeft gezorgd voor haar dood. Nee…XTC en het reageren van een lichaam daarop. Daarom is Daniëlle nu dood. Ik richt mij vandaag naar jullie jongeren in de aula en aan jullie ouders…want dit is het resultaat en dat had een van jullie kunnen zijn. Ik wil jullie niet kwijt jongens, jullie ouders willen jullie niet kwijt. Je bent niet stoer als je neemt, je bent veel stoerder als je NIET neemt!
Als de moeder de laatste zin uitspreekt: “Dit is het resultaat…..” wijst ze naar haar 21 jarige dochter die in de roze open kist schuin voor haar staat. Gekleed in de strakke zwarte spijkerbroek die de jeugd momenteel draagt met tweemaal omgeslagen pijpen, all stars aan, sieraden om, make-up op en natuurlijk de zonnebril op het hoofd. Een prachtige meid, dood, aan XTC en dat had uw zoon/dochter kunnen zijn. Dit verhaal moet verteld. Vandaar deze column vandaag met toestemming van de ouders.
Dinsdag krijgen wij de melding. Een 21 jarige vrouw. Mijn collega doet de aanname en bij eerste gelegenheid kom ik bij de familie aan. Prioriteit op dat moment is zorgen dat zij weer zo snel mogelijk bij hun dochter kunnen zijn. In de uren die volgen ontstaat een geweldig team tussen de ouders en hun partners. Met zijn vieren gaan ze deze tijd aan. Stap voor stap begeleid ik hen. Leg uit wat er kan en mogelijk is, wat ze gaan zien en of ze dat willen. Bewust keuzes maken dus.
Ze doen alles zelf: het aankleden, het overleggen van hun dochter op “Vrouw” en het wikkelen van haar in de wade, het overbrengen van haar naar “haar” kamer. Dan komen de broer en zussen erbij. Die helpen met het om doen van sieraden, het haar vlechten, de make-up opdoen…zo tutten ze de avond vol met elkaar, de lach en traan wisselen elkaar telkens af. De dagen die volgen zijn een roller coaster van emoties, verhalen die de ronde doen over wat is gebeurd, Facebook dat ontploft, mensen die aanwaaien, beslissingen die genomen moeten worden, vrienden en vriendinnen die langskomen. De familie doet het werkelijk geweldig als team. Ze geven elkaar allemaal de ruimte om een “eigen” proces te hebben. Allen brengen ze op hun eigen gewenste momenten tijd door bij Daniëlle.
Het ongeloof van het verlies om reden XTC blijft en direct is duidelijk dat dit verhaal verteld moet worden. De jeugd moet weten dat het gebruik van pillen dit tot gevolg kan hebben. Om afscheid te nemen en zeker ook om de realiteit te laten zien, besluit de familie de kist open te laten op de uitvaartdag. De ceremonie is zeer eigen door met name de muziekkeuze. Als eerste spreker nodig ik de vader uit.
Hij opent… "Ik ben de vader van Daniëlle en wat ben ik daar trots op!
Een mooi, intens en confronterend afscheid volgt. Veel jongelui barsten in tranen uit bij het horen van “hun” muziek en daarna nogmaals bij het zien van het lichaam van Daniëlle als zij de aula verlaten. Er wordt geknuffeld, getroost en veel nagesproken.
Als ik naar huis rij na deze intense begeleidingsweek, komt ook bij mij de ontlading. Wat een krachtig team waren de ouders en hun partners. Wat ben ik blij dat zij alles zelf hebben gedaan in de afscheidsdagen en bewuste keuzes hebben kunnen maken. Ik weet zeker dat deze moeder nog veel voorlichting zal gaan geven over dit onderwerp aan de jeugd en aan hun ouders. Daarbij zal zij vast en zeker altijd openen met deze zin…
”Ik ben Nicolette, de moeder van Daniëlle en zij is doodgegaan aan het gebruik van XTC en daarom sta ik hier…"
