Kapitein

In juni ontmoet ik mevrouw en haar man voor een oriënterend gesprek. Mijn columns hadden ze gelezen en dat sprak hen zo aan. Licht en hoop willen ze in de begeleiding, geen donker en dood. Bij binnenkomst is het voor hen meteen duidelijk...het is goed.

We praten over de "onbekende" periode die gaat komen gevolgd door dat wat onomstotelijk wel bekend is. De moeilijkheid hiervan, het verdriet, hoe ga je hier samen mee om als partners en hoe betrek je kinderen hierbij. In de weken die volgen spreken we elkaar, zij is de kapitein en zet de koers uit, we werken zaken uit, begeleid ik een familiegesprek en zie ik haar krachten afnemen. Vorige week spreek ik haar voor het laatst. De woorden:"we hebben een goeie keus met je gemaakt Patty" raken mij en ik bedank haar voor haar vertrouwen in mij terwijl ik haar hand vasthoud.

Dan is er afgelopen vrijdag. Ze is overleden. Alles zoals met haar besproken voeren we uit. Intieme dagen thuis volgen, stap voor stap groeit het gezin naar vandaag...ik ben op gepaste afstand en dichtbij als de situatie daarom vraagt.

Vandaag zal ze "haar" dag hebben. De hele dag haar gezin om haar heen, we laten haar niet alleen. In een kleine rouwbus zal ze, omringd door haar mooie gezin van 7, gereden worden, bij elkaar. Haar geliefde orchideeën pronken op haar witte kist. Haar gekozen muziek zal klinken, haar geliefde mensen zullen spreken. Ze weet precies hoe haar dag eruit zal zien...en zo zal het zijn, samen met licht en hoop...