Hallo Meisje!
Met mijn collega samen kijken we naar je en ik zeg “Hallo meisje, wat ben je klein, lief en mooi”. Altijd voel ik eerst wat het zien met mij doet. Roept het verdriet op, boosheid, is het lastig of juist niet? Er overvalt mij een gevoel van willen ’koesteren en zorgen voor". We ontdoen je van alle oude kleding, wassen je lijfje en haren heel voorzichtig. Daarna smeer ik je kleine lijfje in met zacht ruikende olie zoals ik dat ook altijd deed bij onze tweeling als ze uit bad kwamen, met de juiste aandacht. Samen met mijn collega doen we je voorzichtig de prachtige ballerina jurk aan die jouw ouders en zus heel bewust voor je hebben gekocht. Daarna zetten we jouw hoed zodanig op je hoofd zodat het de pijnlijke plekken bedekt maar jouw prachtige haar nog laat zien. Zo nu ben je weer helemaal schoon en mooi.
Natuurlijk is zichtbaar dat je een ongeluk hebt gehad, we maken dat zo zacht mogelijk, zonder de werkelijkheid te verdoezelen. Die is namelijk nodig om te beseffen wat is. We leggen je vervolgens over in het speciaal voor jou gemaakte kistje en tutten net zo lang tot we allebei tevreden zijn en denken: “Ja, nu kunnen we jouw ouders ontvangen”.
Jouw ouders vertel ik thuis, stap voor stap, wat ik heb gezien, gedaan en vooral hoe ik dat heb gedaan, wat ik voelde en hoe hun dochter prachtig is met wat ze aan heeft…ik vertel tot in detail wat ze gaan zien. Beetje bij beetje krijgen ze vertrouwen in het jou willen zien. Natuurlijk begeleiden wij ze in dit proces. Ook dan is het tunen. Wat en waar is mijn plek? Waar ga ik staan en waar juist niet? Ik besluit in de verste hoek te gaan zitten en me letterlijk zo klein mogelijk te maken. Dit is hun moment….ik ben er pas weer als ik voel dat dat wenselijk is. Wat een kwetsbaar moment is dit…zo voelt het in mijn hele lijf.
De dagen die volgen nemen veel mensen afscheid van deze prachtige ballerina. Op mijn sneakers en spijkerbroek vertel ik de gasten en zeker ook alle vriendjes en vriendinnetjes, één voor één wat ze gaan zien. Hoe alles eruit ziet. Hoe geweldig de jurk is die deze vriendinnetjes speciaal voor haar hebben aangetrokken en hoe fijn het is dat ze gekomen zijn.
Op de dag van haar afscheid herkennen veel kindjes mij van die avond ervoor. Ze vertellen over hun keuze voor nu een andere jurk en showen hem met trots, ze lachen, stellen vragen aan me en alles beantwoord ik rustig en eerlijk. Een prachtig warme dienst vindt er plaats in een hechte gemeenschap. Het verdriet is snijdend en tegelijkertijd is er veel vrolijkheid en dank voor haar leven. Het is duidelijk hoeveel harten zij bij leven heeft geraakt. De kinderen zingen uit volle borst, hebben tekeningen voor haar meegenomen en leggen deze rondom haar kistje, ze maken een haag van witte ballonnen wanneer zij naar de auto wordt gebracht op weg naar de begrafenis.
Waar ik begon met “Hallo meisje, wat ben je mooi” rij ik die avond naar huis in de auto. In gedachte zeg ik: Dag meisje, wat ben je groots in wie je was, wat ben je mooi!
(column in Haarlems Dagblad, IJmuider Courant en Alkmaarsche Courant 5 nov 2016)
