Opgeheven hoofd!

Met een vriend zit ik in een café een kop koffie te drinken. Eindelijk tijd gemaakt weer eens met hem bij te praten over alles dat het leven brengt. We hebben het er druk mee als mijn werktelefoon rinkelt. Met verontschuldiging aan hem, dat ik moet opnemen en ons gesprek voor een moment moet onderbreken, neem ik de telefoon aan. “Uitvaartbegeleiding Patty Duijn, u spreekt met Patty”, aan de andere kant is het even stil en dan volgt: “Ja hallo Patty, ik ben er klaar mee, ik stap er uit!”.

Enigszins overrompeld laat ik de woorden tot mij doordringen…wat is dit, wie is dit, ken ik haar? Is dit een grap of heb ik iemand aan de lijn die op het punt staat van suïcide? Het verwart me, moet het uiteraard te allen tijde serieus nemen en ik besluit door te vragen. “Goedemiddag, dat zijn heldere en concrete woorden. Misschien kunt u mij een beetje helpen. U zegt er klaar mee te zijn en er uit te stappen. Vertelt u me eens… waar kan ik u mee helpen”. Ze begint te vertellen dat ze nog zeer pienter is bij geest, met haar hoofd is niets mis. Haar lijf echter laat haar in de steek. Ze vertelt dat ze 86 is, een mooi leven heeft gehad, altijd een mooie, verzorgde vrouw is geweest en ze klaar is met dat achteruitgaande lijf”. De arts komt donderdag en ze wil mij voor de begeleiding, dussss …. wederom zeer heldere woorden die klinken uit de mond van deze dame, geen speld tussen te krijgen. Na dit te hebben aangehoord stel ik voor elkaar te ontmoeten. De dagen ertussen speelt er van alles door mijn hoofd en laat het me niet los. Wat vind ik hier van?

Enkele dagen later word ik hartelijk ontvangen door haar en haar man in hun woning. Koffie wordt gezet, er wordt gezellig gepraat en zoals verwacht neemt ze de regie. Patty, ik ga je precies vertellen wat ik wel en niet wil en de rest mag jij invullen want ik heb je eerder gezien en jij kan dat. Wederom overrompeld deze krachtige, 86-jarige dame mij met haar stelligheid. Zoals ze klonk aan de telefoon zo klinkt ze nu nog. Zo overtuigd van haar beslissing uit het leven te willen stappen. Of zoals zij het zegt: “Ik heb een mooi leven gehad, het is goed zo!.

Samen bespreken we alles. Er wordt gelachen, er worden kwetsbaarheden aangeraakt en er wordt vooral nog meer koffie gedronken. Ik stel vragen omdat ook ik nieuwsgierig ben naar deze vrouw en omdat ik een groot deel van de invulling van het samenzijn mag invullen namens hen. Het “plan” ligt klaar voor “Wat Als…”.

Meer dan ooit besef ik me dat “kwaliteit van leven” zo verschillend is voor ieder mens. Haar kwaliteit bij leven lag in de kernwaarden "vrouwelijkheid en zelfstandigheid” en juist die werden haar ontnomen door haar lijf…en ik begrijp haar volkomen.

Als de melding komt krijg ik kippenvel, zo snel? Als ik verneem hoe bewust zij ook de laatste dagen heeft doorgebracht, afscheid heeft genomen van het leven en geliefden, de zoete witte wijn heeft laten vloeien en zelfs de arts op moment supreme nog met een flirt aan heeft gekeken en positief, grappig heeft toegesproken weet ik zeker dat zij wist wat ze deed.

Ze was er klaar mee, ze stapte met opgeheven hoofd uit haar mooie leven”