Een blik in mijn werkweek...

Het was ergens in januari dat ik een mail ontving van meneer. Via via had hij vernomen over ons en wilde eens praten. Op een maandagavond zaten we samen, met zijn vrouw en zoon. Een onderwerp waar eigenlijk niemand het over wilde hebben: Wat Als...

Bij binnenkomst voelde ik meteen aan dat het een "kwetsbaar" gesprek zou zijn. Alleen al mijn komst was een hele stap voor hen. De vrouw en zoon waren vooral heel erg op hun hoede. De eerste blik echter op mij strookte totaal niet met hun beeld van de begrafenisondernemer. Wie was dit? Een aardig mens met een vrolijk gezicht en een lach....huh? Verwarring alom. Ik liet het even begaan en we gingen zitten. Drukdoende werd koffie gezet en honderduit gepraat over van alles en nog wat. Ik benoemde de kwetsbaarheid die ik voelde, de verwarring die ik zag, de pijn om de reden dat ik hier ben en vooral het begrip hiervoor en begon gewoon iets te vertellen over mezelf en onze manier van werken. Het ijs werd gebroken, de kwetsbare sfeer veranderde in een setting van veilig voelen en verbinding. Dat bereiken was meer dan genoeg voor die avond. Ze hadden een heel belangrijke stap gezet in hun eigen proces met de keiharde werkelijkheid die voor hun ligt.

Bij het weggaan laat ik mijn notitieboek Wat Als... achter. Voor het geval je tzt eens wilt weten waar je allemaal aan moet gaan denken zeg ik. Op die avond wordt het weggelachen en met een vriendelijke hand bij de deur ga ik weg. Voor mijzelf feitelijk gezien niets wijzer en dat hoeft ook niet want voor deze familie was dit een hele grote stap...voor het eerst hebben zij heel voorzichtig de dood aangeraakt en een klein beetje toegelaten in hun huis en leven. Dit was wat zij op dat moment aan konden.

Maanden verstrijken tot ik opeens een mailtje ontvang. De oncoloog geeft de titel uitbehandeld en of ik nogmaals wil komen. Bij binnenkomst een hartelijk gezicht en een blije 'fijn je weer te zien'. De koffie wordt weer gezet en op de salontafel ligt mijn notitieboek Wat Als... ingevuld en wel. Met glimlach pak ik het op. Het was, na mijn eerste gesprek, voor hen een laagdrempelige manier geweest met elkaar in gesprek te geraken over dit delicate onderwerp zeggen ze mij. Samen bespreken we wat gaat komen en stel hen gerust over enkele zaken waar ze nog vragen hebben.

Met een glimlach zwaaien we elkaar uit. "Ik ga voor nog een paar maanden hoor", roept hij me na...ik gun het hem...nu hij dit bij mij heeft kunnen parkeren kan hij zijn tijd en energie besteden aan kwaliteit van leven.