De Ex!
Daar zit ze, op twee banken achter de voorste rij. De gereserveerde rij voor het gezin van de overledene, haar kinderen zijn daar onderdeel van. Een beetje ongemakkelijk en zoekend naar haar plek. Dat gevoel wordt kracht bijgezet door de houding van de mensen om haar heen. Ze hoort wel hier maar toch/misschien ook weer niet. Mensen vinden het ongemakkelijk dat de ‘ex' er is. Hij is verder gegaan met zijn leven, zij wilde weg en nu ‘hoort zijn nieuwe partner daar op die eerste rij om daar als gezin met de kinderen de uitvaart bij te wonen. De kinderen draaien en kijken regelmatig achterom. Even zoeken waar mama is en waar ze zit. Een snel oogcontact om vervolgens weer terug te draaien en op de eerste rij naast papa en de nieuwe partner te zitten. Want ja, zo ‘hoort’ het in de regel...en toch.... ik kijk, zie en voel dat de lijnen niet kloppen. Wat hebben die kinderen nu nodig?
Direct na het overlijden kom ik bij het gezin. De vader van meneer is overleden en hij ontvangt mij samen met zijn zus. Later voegen ook de partners van hen bij omdat we later die dag de kaart zullen gaan maken. Het wordt mij al pratend duidelijk dat de zoon een samengesteld gezin betreft. Na de verzorging die we samen doen gaat de deurbel. De ex staat voor de deur met de kinderen, die willen graag naar opa. De eerste ongemakkelijke situatie ontstaat. De kinderen willen natuurlijk niet dat mama weggaat want zij vinden het best spannend. Opa dood en naar hem toe…dat willen ze met papa en mama doen. Ik voel de spanning ontstaan in het huis. De zoon besluit zijn ex binnen te laten en gaat samen met haar en de kinderen naar zijn vader, haar schoonvader voor meer dan 15 jaar en hun opa. Ze blijven enige tijd boven, ze hebben samen verdriet en halen herinneringen op met de kinderen. Er wordt zelfs even gelachen met en door de kinderen. De 'nieuwe' partner voelt zich ongemakkelijk en bijt stevig op haar nagels, haar gezicht staat op onweer. Ik benoem wat ik zie en ervaar en we praten erover. Voorzichtig benoem ik hoe belangrijk deze omgang voor kinderen is en wat een krachtige mooie rol zij daarin zou kunnen hebben naar haar vriend, de ex en hun kinderen toe om ze deze ruimte te bieden. Zij hebben immers een heel leven gedeeld en is dat er dan ineens niet meer als je uit elkaar gaat? Ze kijkt me wat vragend aan en stoeit met dit beeld. We krijgen geen kans verder te praten omdat de kinderen beneden komen met een glimlach en haar spontaan een knuffel geven. Ze besluiten dat het goed is zo en gaan weer met hun moeder mee naar huis.
In de dagen die volgen komen er meer van dit soort confronterende momenten…ik bemerk dat het zoeken blijft en dat het telkens weer spanning geeft. De houding hierin, mogelijk onzekerheid en plek, blijven parten spelen. Jammer! Ik geloof sterk in het leven en acteren vanuit vertrouwen in plaats vanuit wantrouwen. In de afscheidsweek word ik verrast door een belletje van de vriendin. Ze komt nog even terug op ons gesprek. Er is iets bij haar gaan dagen en ze geeft aan dat als ze hen de ruimte biedt dat het eigenlijk veel meer loont dan dat ze zich er druk om maakt. Dat ze het soms lastig vindt hen die ruimte te geven uit angst maar dat ze wel begrijpt en ervaart hoe het werkt. Het had alles met haar eigen onzekerheid te maken.
De afscheidsdag…we zitten in de aula en het gezin zit vooraan. De ex op de derde rij erachter. Ongemakkelijk en zoekend naar haar plek. De kinderen dus telkens draaiend naar achter, kijkend waar mama zit. Op enig moment breekt een van de kinderen. De vriendin kijkt mij aan en lijkt zich opeens te beseffen hoe het ook kan. Ze draait zich om en wenkt naar de ex…nodigt haar uit op de eerste rij. De jongste kruipt direct tegen zijn moeder aan en opeens voel je het gebeuren. Er komt rust, de lijnen kloppen. Iedereen op de juiste plek…de vriendin kijkt mij aan en ik geef haar een subtiele knipoog.
