Een 'mooie' dag

Vorige week was ik uitgenodigd bij het begraven van de as van Danielle, dochter van Nicolette Roze Haar overlijden was aanleiding tot het opzetten van Stichting Team Daniëlle . Een initiatief dat zich bezig houdt met het bewust maken van jongeren en (vooral ook!) hun ouders over het gebruik en de mogelijke gevolgen van XTC. Nicolette is een vrouw met een missie, en begrijpelijk!

Het begraven van de as van Danielle was een jaar na haar overlijden. Exact op het tijdstip van haar overlijden daalde haar kist. Het was een mooie, voor hen passende, bijeenkomst die veel emotie opriep. Logisch... rouwen is keihard werken en missen doet hartverscheurend pijn. Dat was duidelijk te zien en te voelen. Er was veel symboliek en ik keek van een afstand toe, een beetje zoekend naar de voor mij juiste plek. Ik hoorde niet bij de intimi (vond ik zelf...) en toch waren die er enkel en alleen.

21 stralend witte en wapperende ballonnen zaten vastgebonden aan haar (wederom) knalroze kist. Een kist die deze keer was gevuld met alle herinneringen die mensen haar wilden meegeven, natuurlijk de urn met haar as, een kist beplakt met prachtige foto's en ze was omringd door kleurrijke bloemen, een kaars met haar foto erop stond aan bij het hoofdeinde. De zon scheen, een indrukwekkend aanzicht. Nicolette had een schaar in haar hand en 1 voor 1 vroeg ze geliefden een ballon vrij te laten voor Danielle. Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten bij het horen van mijn naam. Er was één ballon voor mij vrij te laten? De begeleidende woorden van Nicolette klonken "Patty wil jij een ballon vrijlaten?. Want als er iemand is geweest die ons heeft geleerd met de dood te leven..." Enigszins verrast maar vooral ontroerd en geraakt nam ik de schaar in handen en liet heel bewust de ballon gaan. Een bijzonder moment... ook voor mij.

Eerder had ik getwijfeld te komen. Is het gepast daar te zijn? Was mijn rol niet klaar na vorig jaar? Nee, dat was het zeker niet en wat ben ik blij dat ik er was. Want begeleiden bij leven en afscheid is geen werk, het is mijn manier van leven.

(Note: uiteraard met toestemming van Nicolette Roze plaats ik de foto en blog)