Hand in Hand!
Zittend aan zijn bed in de woonkamer, pakt hij mijn hand en houdt deze stevig vast. Zijn vrouw en dochters heeft hij gevraagd naar boven te gaan omdat hij mij wil spreken, alleen. Hij is vermoeid, de glans is uit zijn ogen. Het oogwit heeft plaats gemaakt voor een kleur die meer geel is dan wit. De fysieke achteruitgang, ten opzichte van mijn eerdere bezoek, is duidelijk zichtbaar. De “hand in hand” setting duurt voort. Zonder woorden die klinken zit ik daar, rustig afwachtend op wat gebeuren gaat. Waarom wil hij mij alleen spreken?
Met de kracht die hem rest begint hij te spreken. Over hoe hij mij eerder aan het werk had gezien bij het begeleiden van het gezin van een vriendin van hem, twee jaar eerder. Wat een indruk dat op hem had gemaakt. Hoe hij, bij het horen van zijn diagnose, direct wist dat ik ook zijn gezin moest gaan begeleiden. Hij sprak uit hoe dankbaar hij was voor het ‘familiegesprek’ dat wij enkele weken eerder voerden. Dat het hem en zijn gezin had opgeleverd. Onuitgesproken zaken kregen een gezicht en er was meer begrip voor elkaar en elkaars emoties. Hij sprak over zijn leven en waar hij zorg over had. Tijdens het gesprek moest hij, door vermoeidheid, zo nu en dan even pauzeren en op krachten komen. Dan zaten we daar gewoon een moment in stilte, nog steeds mijn hand in de zijne. Eenmaal op voldoende krachten nam hij weer het woord. Hij had niet meer de tijd en energie zelf een dankwoord op papier te zetten. Zijn vraag is of ik dit dankwoord, namens hem, bij zijn afscheid vorm wil geven. Hij wil namelijk zeker weten dat zijn vrouw en dochters nogmaals te horen krijgen hoe belangrijk ze voor hem zijn. Bij het uitspreken van die woorden raakt hij geëmotioneerd en mijn hand verdwijnt in een nog diepere greep.
“Mijn vrouw en dochters, ze moeten het nogmaals horen want misschien heb ik het ze wel te weinig gezegd, doe jij dat voor mij?"
Zittend aan zijn bed, hand in hand, zoeken we samen naar de juiste woorden. Woorden die de juiste lading weergeven. Woorden die ze voor altijd mee kunnen dragen. Woorden die helpend zijn in de toekomst wanneer het even tegen zit. Woorden die hen vooral kracht, liefde en hoop geven als hij er niet meer is. Termen als: Ik hou zoveel van haar, we hebben samen veel meegemaakt maar we waren altijd een goed en krachtig team, ze was en is alles voor me, mijn prachtvrouw, hele mooie zorgzame meiden die dochters van me, ik gun ze de liefde in alle mogelijke vormen, hoe lastig ook en hoop zo dat ze voor geluk gaan, ze verdienen geluk. Een waterval aan gevoel stroomt in woorden mijn kant op. Alles sla ik op, er komt geen pen bij te pas.
Dan is het stil en kijkt hij mij aan. Zonder woorden zegt hij "regel jij het verder?” Het komt goed meneer, zeg ik zacht. De ode aan uw prachtvrouw en lieve dochters zal klinken. Hij sluit zijn ogen en geeft toe aan zijn vermoeidheid.
Hij kan loslaten figuurlijk en letterlijk. Onze handen glijden vervolgens voorzichtig uit elkaar.
