Oma!

Als ik aankom bij het woonzorgcentrum staan ze buiten; de kinderen, hun partners en alle kleinkinderen. Een beetje gespannen dat wel. Van alle kanten krijg ik direct spullen aangereikt die nog met hun moeder en oma meegeven mogen worden. Brieven, beeldjes, foto’s en bloemen. Ze hebben mij gevraagd, voorafgaand aan het vertrek op de afscheidsdag, de kist namens hen te sluiten. Bij de vraag of ze nog steeds niet liever zelf mee willen helpen wordt steevast geantwoord, "nee hoor, doe jij dat maar alleen”.

Eén kleinzoon wil oma nog wel graag zien. Zijn moeder vraagt zich af of dit wel een goed idee is. Kan dat nog wel nu oma zelf met haar lichaam een teken heeft afgegeven haar meer in herinnering te gaan nemen dan fysiek te zien? Hij vindt het spannend geeft hij aan en tegelijkertijd is er de drang naar haar een laatste keer zien die het wint. Samen lopen wij door de gangen van het woonzorgcentrum. Met de code de afgesloten afdeling op, en bij de kamer aangekomen vertel ik hem zo precies mogelijk wat hij gaat zien. Hierbij trek ik de vergelijking van een vissenkom met algengroen. Hij moet lachen. Die kleur, echt? Op oma? Naast de beschrijving van oma zelf vertel ik ook over haar kamer, hoe deze is ingericht, over de bont gekleurde bloemen die haar omringen, de pianomuziek die klinkt, alles passeert de revue. Rustig gaan we naar binnen en op afstand blijf ik staan. Zijn moment met oma, ...yes!

Hij schrikt niet van de veranderde kleur doordat dit hem vooraf is verteld. Hij ziet oma en is geheel eigen met haar. "Hoezo doet iedereen hier zo spannend over" vraagt hij mij? Het is gewoon oma, alleen een beetje een andere kleur. Samen doen we daarna de sieraden af. Hij legt de gegeven spullen onder haar handen die hij zelf optilt, heel ‘gewoon’. Samen sluiten we daarna de kist, “dag oma, zegt hij nog”. Tot slot legt hij aandachtig het bloemstuk op haar kist.

Met opgeheven hoofd loopt de kleinzoon naar zijn familie. Hij haalt hen op om met elkaar het eervolle uitgeleide te doen van zijn oma uit het woonzorgcentrum. Door een prachtige haag van medewerkers en medebewoners verlaat zij deze liefdevolle plek.

Dit heeft hij toch maar mooi gedaan en geregeld voor zijn oma, heel ‘gewoon’!