Waarom?

Met grote regelmaat zien we in één bericht dat een (jong) leven en dat van een gezin volledig overhoop gegooid wordt. Zomaar, onaangekondigd en ongevraagd, is het soms ineens: game over. Een bericht waar vele families het dan mee moeten doen. Er volgt een situatie vol chaos, ongeloof en met intens verdriet. En héél véél vragen. Wat nu?

Bij een overwacht overlijden is dit ook het moment dat onze begeleiding begint. Het moment dat ik word binnengelaten en de familie voor het eerst ontmoet. Dan begint voor mij het aftasten: Wie zijn de betrokkenen? Hoe verloopt de communicatie en moet daar iets aan veranderen? Hoe zijn de onderlinge verhoudingen? Is er misschien ‘oud-zeer? Wat wordt er tussen de regels gezegd? Wat zijn de meest urgente behoeften?

Al heel veel schreef ik over dit soort situaties. Op mijn website zijn ze terug te lezen: Potverdorie, XTC, Hallo Meisje, ALS, Klasgenoot, Mag ik haar aanraken? en vele anderen. Onlangs leerde ik dat er een echte vakterm voor is: ‘storytelling’. Maar ongeacht de naam: ik schrijf voor u, de lezer, in de hoop dat u zich iets bewust(er) wordt. Bewust van het feit dat beleving en het doorleven van de afscheidsdagen, het mogen huilen en lachen tegelijk, maar ook het betrekken van kinderen bij ‘de dood”, onderdelen zijn van een intens, maar noodzakelijk proces. Een proces dat zorgt voor een kleinere kans dat mensen in een latere fase van hun leven vastlopen. Het is mijn stellige overtuiging dat goede begeleiding bij de bron een groot verschil kan maken. De vele, en vaak ontroerende reacties die ik ontvang bevestigen mij alleen maar in het voortzetten van deze koers.

Vaak krijg ik de vraag waarom ik heb gekozen voor het werk dat ik doe. En daarna met grote regelmaat de vraag hoe ik dat toch volhoud. Iedere dag weer dealen met verdriet en intense emoties. Steevast is mijn antwoord daarop: “Omdat mijn focus ligt op de 'levenden’ en vooral ook het 'leven’ zelf. Ook in de afscheidsdagen is er naast verdriet ruimte voor de lach. Geloof me, iedere dag lach ik met families, hoe somber of precair de situatie tegelijkertijd ook is. Juist die lach helpt hen dit aan te kunnen. Natuurlijk heb ik ook steun van het thuisfront en vrienden nodig om dit werk vol te houden. Het zijn de mensen die van mij houden en die zorg voor mij hebben, met wie ik alles deel en van het leven geniet. Dat is rijkdom en de bron van mijn geluk, en maakt dat ik mijn leven op deze wijze in kan vullen. Met deze ingrediënten zorg ik er voor dat ik er vol overgave voor iedere familie kan zijn, als het ineens ‘game over’ is.

Als ik anderen in de situatie rond de dood van een dierbare kan laten leven, dan word ik daar blij van...

Dus waarom dit werk? Daarom!