Leef, lach, heb lef en wees lief!

Liefde en het aangaan van verbindingen hebben wij als mens nodig om ons gezien, geborgen en geliefd te voelen. De keerzijde van liefde kan pijn zijn. Pijn omdat liefde en verbinding ook kan zorgen dat je iets of iemand niet wilt zien lijden of in zijn geheel niet wilt missen. Liefhebben vraagt dus lef. Het lef je volledig over te geven aan de liefde. Dagelijks aanschouw ik deze tweestrijd. Mensen worden heen en weer geslingerd in gevoel als ze ziek worden. Wanneer hun leven ongevraagd ingrijpend verandert of zelfs eindigend is.

Waar vaak aan voorbij wordt gegaan is dat ook het leven van de mensen om de zieke heen hierdoor drastisch verandert. Deze groep kampt met heel andere gevoelens. Gevoelens van pijn om het niet willen loslaten hoe het was. Het gevoel van verdriet om het gemis van de man/vrouw die je kende voordat alles anders werd. Gevoel van onmacht om de ander zo te zien lijden. Gevoel van boosheid om gehele situatie. Gevoel hoe om te gaan met deze verandering en de relatie weer weer vorm te geven in deze nieuwe setting.

Voor deze groep ligt er zeker ook een grote uitdaging. Hoe om te gaan met al deze emoties? Hoe te komen tot het, mijn inziens, zeer hoog haalbare in de liefde: elkaar de ruimte geven ook in deze moeilijke en oneerlijke periode van het leven. Deze weg is niet makkelijk. Hij zit vol emoties, onbegrip en pijn. Een tweestrijd waar nog vaak een groot taboe op rust. Want mag er aandacht zijn voor jouw pijn en behoeften als jouw geliefde terminaal ziek of gehandicapt is? Deze vraag zullen vele mensen herkennen. Deze vraag zullen ze echter nagenoeg nooit uitspreken.

Tijdens de gesprekken die ik met partners en/of hele gezinnen heb veeg ik alle taboes van tafel. Er bestaat geen onderwerp dat niet besproken kan worden. Het is mijn overtuiging dat het benoemen van gevoel, hoe moeilijk soms ook, lucht en ruimte geeft… en het allerbelangrijkste, vaak ontstaat er dan weer ruimte voor wederzijds begrip en de lach onderling. De lach en ontspanning die zo broodnodig is om de moeilijke weg die ze samen belopen ook aan te kunnen als een sterk team.

Het is mijn ervaring, dat wanneer mensen zich over en weer gezien en gehoord voelen in hun pijn en behoeften, er een rijke verdieping in de situatie kan ontstaan. In tijden van pijn en verdriet kunnen er dan heel veel mooie momenten passeren waar tijdens het proces, en zeer zeker ook daarna, met een warm, liefdevol en zelfs trots gevoel op kan worden teruggekeken.

Dus ook in de fase waarin het leven oneerlijk, hard en soms eindigend is blijf ik zeggen:

Leef, lach, heb lef en wees lief!