De laatste reis per koets

Eind maart ontvang ik een messenger bericht via Facebook. Een dame die mij eerder aan het werk had gezien heeft nu vragen over haar eigen moeder die achteruitgaat. Een moeder die klaar is met haar leven, echter de dood wil nog maar niet komen. Een periode waarin daardoor ‘de dood’ en ‘de wensen’ daaromheen herhaaldelijk ter sprake komen tussen moeder en dochter. Ze schrijft hoe rijk ze deze periode ervaart en dankbaar is voor de openheid en zorgzaamheid van haar moeder rond dit thema. Rijke gesprekken. Echter de wensen van haar moeder…zijn die wel haalbaar? En of wij er kunnen zijn als het moment daar is.

20.20 uur, eind maart, bericht van dochter:

Mijn moeder wil thuis opgebaard worden in een wade op een baar en vandaar uit op een simpele koets met koetsier, getrokken door paarden naar het crematorium. Voor ze daar heengaat willen wij dat de koets rijdt naar het stuk bos waar ze ruim 50 jaar dagelijks haar honden uitliet, waarbij de koets lopend gevolgd wordt door haar kinderen, klein-, achterkleinkinderen en vrienden. Bij het bos zwaaien we haar uit waarna ze haar weg verder naar het crematorium met de koets alleen aflegt. Dit houdt in dat de koets over de pont moet om naar het crematorium te komen.

22.03 uur, zelfde avond, stuur ik haar een bericht terug:

Hoi! Alles genoemd kan! Thuis, baar, wade, ongeacht het weer. Die koets en de route naar crematorium zal ik polsen maar zou geen reden kunnen bedenken waarom niet.

22.04 uur, dochter antwoord terstond:

Dank je wel voor je snelle reactie. Top. Ik hoop voor mijn mams, tot gauw.

16.04, begin mei een nieuw bericht van dochter:

Hoi! Mijn moeder wil in een wade zoals ik al zei. Nu vind ik bij haar in de kast een 100% dik katoenen doek van 250 bij 375 cm zou die groot genoeg zijn om als wade te dienen?

16.54 uur mijn antwoord:

Zeker! Misschien kan een mooie fleece deken een idee zijn om aan de binnenkant te leggen zodat het katoen wat ‘zachter’ aanvoelt.

Dochter antwoord:

Top. Kan ik haar vertellen waar ze ingaat.

Twee korte messengeer contacten die het gezin direct duidelijkheid, rust en overzicht geven in een voor hen hectische periode.

Kort daarna, op Hemelvaartsdag, begeleidt ons teamlid Mayke, na een warme afscheidsweek thuis, een prachtige afscheidsdag. Samen met kinderen, klein-, achterkleinkinderen en vrienden lopen ze haar ‘hondenuitlaatrondje”. Ze lopen achter mevrouw aan. Mevrouw gewikkeld in haar eigen zachte doek, op de houten baar ‘VROUW’, gelegen op de simpele koets getrokken door paarden. Ze zwaaien haar uit bij het bos en Mayke begeleidt mevrouw op de 1,5 uur durende tocht, over de pont richting het crematorium.

Na de afscheidsdag informeer ik hoe alles gegaan is en of ze goed kan terugkijken.

De woorden van dochter: “De dag verliep geheel naar wens. Iedereen herkende de stijl van mijn moeder en dat was precies wat ze wilde. Mayke deed en was waar ze moest zijn en toch op de achtergrond. Je mag trots op haar zijn!” geven mij een glimlach. Trots op mijn team, weer een begeleiding gedaan met een tevreden familie.