Raar konijn!
Eind vorig jaar rij ik naar Alkmaar. Een ontmoeting staat gepland met mevrouw en haar gezin. Een ontmoeting waarin zij samen de eerste serieuze stap zet naar het praten over ‘Wat Als…” met een buitenstaander, met mij.
Bij binnenkomst voel ik de heersende spanning en stel me aandachtig voor aan ieder gezinslid. Het wordt mij duidelijk dat dit gesprek een drempel voor ze is. Het raakt de werkelijkheid zo ontzettend aan. Onder het genot van koffie, de chocola sla ik tot verbazing van de vrouwen in het gezelschap af, benoem ik mijn gevoel. Ik toets bij ze of mijn gevoel klopt. Met een grote zucht wordt mijn veronderstelling bevestigd.
Verhalen over wat hen allemaal is overkomen volgen. De verhuizing naar het nieuwbouw appartement en het dromen over mooie dingen doen, het nare bericht en de enorme teleurstelling, de angst en onzekerheid die volgen, de ziekenhuisbezoeken, de chemo’s, de hoop afgewisseld door het verdriet. Tussen alle regels door vertellen ze mij, zonder het zich bewust te zijn, zoveel belangrijks. Zaken als wensen, ideeën, familiebanden, waar de pijn zit en waar juist het plezier. Ik registreer het allemaal door enkel geïnteresseerd en actief naar ze te luisteren. Een gewoon echt gesprek tussen mensen waarbij alles daardoor geheel natuurlijk passeert. Tranen rollen tijdens de verhalen. Opeens schrik ik. Bij mijn voeten loopt een konijn, en nog best groot ook! Zweet op mijn rug, actief luisteren wordt lastiger, ik ben afgeleid. Leuk hoor zo’n huisdier maar ik ben echt géén fan van konijnen of welk knaagdier dan ook. Waarom niet? Ze bewegen zich altijd zo ‘opeens’. Zo dat je er altijd van schrikt, althans ik. Mijn schrikreactie laat mevrouw niet onopgemerkt voorbij gaan en ze moet lachen. Als ook haar gezin doorheeft wat er gebeurt volgen ook zij. Mevrouw zegt: ‘Een vrouw die geen chocola lust en ook nog eens bang is voor ons lieve konijn. En dan hoe jij je vak uitoefent, zo ontzettend anders dan anderen. JIJ bent pas echt een ‘raar konijn’, en daarom heb ik je gekozen’” zegt ze lachend.
Haar afscheidsdag is kleurrijk en liefdevol. Het konijn incident was ik alweer vergeten tot het moment in de ceremonie waarbij dat lieve konijntje weer op het beeldscherm voorbij komt. Het geeft mij een enorme glimlach op het gezicht en bracht mij terug naar dat ‘breekmoment’ een half jaar eerder. Die bulderende lach van mevrouw toen. Op dat moment voel ik de eer dat ze mijn columns las en zodoende voor onze begeleiding koos. Als de familie weer met een ‘blij’ gevoel naar huis gaat en aangeeft hoe fijn ze het hebben gehad denk ik alleen maar: laat mij maar een ‘raar konijn’ zijn, ik ben er trots op!
