Stil!

‘Het is zó stil. In de ochtend als we wakker worden blijft het oorverdovend stil. Ons hele dagritme is nu anders. Geen bus die onze zoon in de ochtend komt ophalen. Niet meer het dagelijkse praatje met de chauffeur. Niet het rondje wandelen, bij thuiskomst in de middag, met de daarbij bekende rituelen en contacten. Geen praatje met die lieve mensen van de dagbesteding. Geen avondritueel meer bij het eten en naar bed gaan. Niet alleen verloren wij onze zoon, we verloren ons hele dagritme en moeten dat opnieuw ontdekken...’

Na het plotselinge overlijden van hun prachtige zoon ontmoet ik de ouders enkele weken later. Een stevige omhelzing en een fijn weerzien. In de kamer staat zijn lege rolstoel, zijn bed confronterend leeg, wel vol met al zijn drakenknuffels en behangen met foto’s waarop zijn stralende lach te zien is. Het is de pijnlijke waarheid. De tastbare leegte en stilte die hij achterlaat. De pijn is af te lezen aan de ouders. Tegelijk ook zie ik de kracht en de enorme positieve houding die zij hebben, hoe moeilijk ook.

We drinken koffie en praten na over de weken die achter ons liggen. Weken van een emotionele roller coaster. Weken van intens verdriet om het verlies tot zeker ook het besef hoeveel rijkdom hij gegeven heeft bij leven. Hij, hun stoere lieve zoon, de drakendoder, die plotseling overleed, negen jaar oud.

Wat een krachtige ouders en zus heb ik ervaren in de afscheidsdagen en op het afscheid zelf, en nu weer. Een sterk team dat zorgde voor een dagelijkse structuur om het gezin draaiende te houden rondom een kind met een meervoudige handicap. Of was hij het? De zoon zelf? Die stoere lieve drakendoder? Zorgde hij voor die verbinding? Voor het zien en leren waarderen van de allerkleinste dingen?

Voor het leren van de kunst van ‘verwonderen’? Was hij het die ons liet zien hoe mooi en waardevol het leven echt is?

Als ik iets nog meer geleerd heb in deze begeleidingsweek dan is het hoe iemand die niet kan praten, niet kan lopen, iemand die geheel afhankelijk is van iedereen om hem heen, zo ontzettend goed in staat is om zoveel liefde, verbinding en de kunst van het ‘verwonderen’ te leren aan anderen. Dat iemand zo’n rijk verschil kan maken!

Zijn ouders zeggen: ‘hij is op het toppunt van zijn geluk gestorven. Wij moeten nu door met wat hij ons gegeven heeft... ‘

Als ik naar huis rij van dit prachtige gesprek lopen de tranen als vanzelf over mijn wangen. Van de pijn die ik bij ze zag om het moeten missen van hem, van zijn knuffels, van zijn liefde. Daarnaast van de verwondering en bewondering die ik voel en van de warmte die we samen deelden.

Dank je wel lieve man voor alles dat ik van je leren mocht...

...stil ben ik.