Ontvangen!
De woonkamer staat vol met prachtig gekleurde bloemen. Op tafel liggen alle tijdschriften die ik heb gekregen. Talloze kaarten met een persoonlijke boodschap vallen in de brievenbus, iedere dag opnieuw. Een grote kartonnen doos wordt bezorgd. Bij het openmaken ontsnapt een helium ballon met daarop een lachende ananas. Eenmaal ontsnapt beweegt deze zich vrolijk en vrij door het huis. Lege kopjes en glazen op het aanrecht duiden op veel bezoek. De taartkruimels op de tafel verraden de aangeklede koffie. In de keuken staat oma, zoals ze dat al weken doet, de voorbereidingen te treffen voor het avondmaal. Ondertussen krijgen haar kleinkinderen de opdracht de wasmand mee naar boven te nemen in plaats van er overheen te stappen. Opa doet de klussen. Hij controleert het slot van de voordeur en checkt de klep van de wasmachine, die volgens een vriendin beter andersom kan zitten. Daarnaast is hij taxichauffeur: van/naar de fysio en alle ziekenhuisbezoeken.
Hier tussen lig ik. Midden in mijn eigen woonkamer, op het hoog-/laagbed. Na een heupoperatie mag ik zes weken niet lopen. Het enige dat ik kan doen is het spektakel dat zich om mij heen voltrekt aanschouwen en ondergaan. Ervaren hoe mijn huis, huishouden en gezinsleven wordt overgenomen door allemaal geweldige mensen die vanuit liefde, bezorgdheid en empathie iets voor mij willen doen. Oei, wat vind ik dat een onwennige en lastige situatie. Zelf geen regie hebben, afhankelijk zijn. Niet meer kunnen zorgen voor mijn geliefden, naasten en al die gezinnen die ik in mijn dagelijkse leven mag begeleiden. Tijdelijk ben ik aan de andere kant van de zorg beland: zorg ontvangen! Poehee: dat is niet zomaar wat. Waar had ik de cursus kunnen doen om dit te leren?
De weken verstrijken. Onwennigheid maakt plaats voor een prettig en rijk gevoel. De regie loslaten geeft de mensen om mij heen de ruimte en de kans te groeien. Ongemakkelijkheid en het lastige gevoel maken plaats voor het kunnen zien dat het voor een ander ook fijn is te kunnen geven, aan mij. Afhankelijkheid maakt plaats voor verdieping in mijn relatie(s). De weerstand van de eerste weken verandert in dankbaarheid voor deze levensles.
Iets met ‘zaaien en oogsten’ en ‘wat je geeft krijg je terug’ zeggen meerdere mensen tegen mij.
Met blozende wangen en een ongemakkelijk gevoel onderga ik deze woorden en alle aandacht.
Volleerd in het ‘ontvangen’ ben ik dus zeker nog niet en ik betrap me op de gedachte: ‘ik kan niet wachten tot alles weer ‘normaal’ is’.
