Musje in de vensterbank

We spreken over hoe het nu gaat. Zo enkele maanden na het verlies van haar man. Het verdriet, de leegte, het niet meer hoeven zorgen, dat ergens fijn vinden en ook weer niet. Het 'weer' oppakken van het leven, althans het proberen daarvan. De zoektocht die dat met zich mee brengt. De confrontaties van de 'eerste' keren. Die gekke momenten van automatisch een tweede kopje koffie zetten of die tandenborstel van hem voorzien van tandpasta en dan te beseffen, o nee, niet meer, het alleen thuiskomen. Al die kleine momentjes van de nieuwe werkelijkheid.

Mijn oog valt op dat kleine musje in de vensterbank. Zij bemerkt dat ik er naar kijk en pakt hem in haar handen. Aaiend over de vleugels, koesterend. Ja zegt ze; "en dan die as, die strooibus staat hier maar in de kast en ik heb wat in dit kleine musje gedaan". Ik zie hoe fijn ze het vindt dat ze het in haar handen kan houden, even bij zich kan dragen, het kan aanraken om het vervolgens weer op de vensterbank te zetten. Het asurntje verandert weer in een 'gewoon' mooi beeldje van een mus.

We kijken elkaar aan en ik zie dat iets haar raakt.

We praten verder en het dilemma; 'wat doe je met de rest van de as en mag je het wel 'verdelen' komt over tafel. Door er samen over te filosoferen ontstaan mooie ideeën en keert het beeld bij haar hoe om te gaan met de as. Het is opeens geen last meer maar iets waar ze naar uitkijkt. Ze oogt opgelucht, denkend aan het creëren van een mooi moment in de toekomst. Het verstrooien van zijn as op diverse plekken en dit moment delen en beleven met een intieme groep. Opeens lijkt het verdelen van de as het meest passende dat er is.

We nemen afscheid en bedanken elkaar voor het openhartige, mooie en eerlijke gesprek. Een gesprek dat spontaan ontstond, geïnspireerd door dat mooie musje in de vensterbank.