Je eigen leven nemen...
Sommige mensen vallen over de term ‘zelfmoord’, omdat ze die te heftig vinden. Ik persoonlijk vind ‘zelfdoding’ vaak een eufemisme, zeker wanneer iemand voor de trein is gesprongen of zich in het eigen huis heeft opgehangen. Als compromis komen we steeds vaker uit bij de vakterm suïcide.
Een suïcide betekent voor mij een professionele nederlaag. Het is, helaas niet zelden, de doodsoorzaak van een ernstige depressie. En het ‘bewijst’ de onbehandelbaarheid, omdat met het overlijden ‘door eigen hand’ (zo noemde Joost Zwagerman ooit een bundel over dit onderwerp) alles stopt. Op dat moment begint vaak het werk van Patty Duijn. Ook zij ziet het steeds vaker gebeuren, terwijl het onveranderd raden blijft naar de oorzaken achter een geslaagde zelfmoord. Het valt me bij de gevallen in haar werk op hoe vaak er hoe dan ook geen psychiatrische diagnose is gesteld, of behandeling heeft plaatsgevonden. Vaak is er geen enkele professionele betrokkenheid geweest, van types als ik…
En beroepsgedeformeerd als ik ben denk ik dan: wat een gemiste kans. Dat weet ik natuurlijk helemaal niet. Ik kan ook nooit uitsluiten dat iemand beter af is met dit drastische besluit. Maar ik blijf wel aanhanger van de stelling dat iedere zelfmoord ‘de permanente oplossing van een tijdelijk probleem is’.
En dan is er nog iets wat veel mensen die uit het leven stappen lijken te vergeten: de nabestaanden. Hoe zal het hen vergaan? Iemand die zwaar depressief is kan eigenlijk al niet goed meer over zichzelf denken, laat staan over de mensen om hem of haar heen. Ze worden voor de rest van het leven opgezadeld met de boodschap dat het leven de moeite niet meer waard was. En de vraag is of dat zo is, of hier niet bij nabestaanden een optie wordt aangeroerd die beter buiten beeld had kunnen blijven. Het leven is soms te moeilijk om geleefd te worden, maar uiteindelijk is het voor de meeste mensen toch de moeite waard, ondanks die zware momenten. Nabestaanden verdienen veel meer aandacht en onze volle steun bij de boodschap dat het leven ondanks alles altijd waarde heeft. Voor ons zelf, en voor de mensen van wie we houden om ons heen.
Bram Bakker, psychiater
( hulp nodig? Informatie? Iemand anoniem spreken? Kijk snel op www.113.nl of bel direct 113 )
