Voltooid leven

Hij 91 en zij 88 jaar. Het leven al meer dan 65 jaar samen beleven.

Zij heeft last van haar lijf en geeft aan dat haar leven voltooid is.

De afgelopen maanden de weg naar het laatste station bewandeld.

Ook deze weg belopen ze samen. Lachend, huilend en altijd in gesprek.

De thee staat klaar en we praten over het leven. Over de kinderen en over de plannen die ze hebben gemaakt voor het moment dat komt. Het moment waarop de wegen zich op aarde gaan scheiden. Over alles is nagedacht. Een duidelijke sfeer wordt geschetst. Thema: natuur.

Hij spreekt met trots over ‘zijn vrouw’. Hij verwoordt wat zij wil zeggen, zij knikt instemmend.

Zij zit met een grote glimlach op haar gezicht, vol liefde naar hem te kijken.

Twee dagen voor ‘de dag’ komt hij vast de rouwkaarten bij mij ophalen. "Dat is wel zo handig" zegt hij.

Zij wil ze nog graag zelf zien én dan kunnen we dat vast klaarmaken.

Met zijn 91 jaar stopt hij de doos met rouwkaarten in de fietstassen en fietst de regen in.

Hij is weer op weg naar haar. Ik zwaai hem uit.

Ik ben zó verliefd op deze twee mensen. Zo verbonden, zo lief en zo vol trots naar elkaar.

Wat een mooi voorbeeld, ze kruipen onder mijn huid.

Op die bewuste zaterdag is zij zover. Geheel klaar en staand achter haar keuze.

Een aardse kus is wat ze elkaar geven. Dan is het stil.

Alles rondom het thema: natuur wordt uitgevoerd.

Een prachtig lindengroene kaart met eigen schets van haar leven gemaakt door haar kleindochter en een gedicht van haar hand. De merels uit haar eigen tuin zingen haar toe in de aula. Haar wilgentenen mandje omringt haar. Ze ligt toegedekt met haar eigen gekleurde warme deken.

de moegestreden beuk

heeft de lente niet gehaald

sneeuwklokjes aan de voet