Vergeet mij niet?!
Het gesprek over haar leven wordt uitgebreid gevoerd. Verhalen over kinderjaren, hoe ze was als puber. De eerste liefdes, het trouwen en mogen krijgen van kinderen. Het genot en de perikelen die horen bij een jong gezin. Vriendschappen worden geëvalueerd. Dit alles komt ter tafel met steeds wisselende gesprekspartners aan haar bed. Gesprekken vol met herkenbare situaties en die gepaard gaan met gelach en een traan.
Nu zit ik aan haar bed. Vers gezette koffie in mijn hand. Buiten in de tuin zit haar zoon met zijn vriendin. Gestrengeld in elkaar en genietend van de zon. Het feit dat ik aan haar bed zit betekent dat zij in weer een andere levensfase is beland. We kijken allebei naar het jonge stel dat duidelijk van elkaar geniet. We zijn stil en aanschouwen de kalverliefde.
Wanneer haar blik van buiten naar binnen gaat en zich richt op mij bemerk ik een dikke traan die rolt over haar wang. Ze zucht diep en de stilte is daarmee verbroken. ‘Kun je me aangeven wat die traan vertelt’ is wat ik haar vraag. Ze zucht nogmaals diep en begint te praten. Dit keer over deze fase in haar leven, haar laatste levensfase. Over de angst voor wat gaat komen. Het onbekende pad dat ze gedwongen bewandelen moet. De ziekte die steeds vaker thuis geeft in haar lichaam en de uitdaging dit te accepteren. Erkennen dat je dood gaat om vervolgens in het nu meer kwaliteit te kunnen genieten. ‘Het is een klus en hard werken’ zegt ze. Ze benoemt het angstige gevoel dat haar bekruipt wanneer haar gedachten haar meenemen naar een tijd na haar dood. Het leven dat verder gaat zonder haar. Die twee tortelduifjes buiten op die bank die een heel leven voor zich hebben zonder haar.
Dan spreekt ze haar grootste angst uit: ‘Zal ik vergeten worden denk je?’. De eerste traan wordt bij het uitspreken van deze zin, gevolgd door een aaneenschakeling van glimmende waterdruppels die als kleine pareltjes over haar wangen naar beneden glijden. We raken de kern.
We praten samen verder over deze angst. Hoe hij haar soms belemmert. Door hem te benoemen, aan te raken, lucht te geven en van alle kanten te belichten, maakt het hem zachter en dragelijker. Het effect is dat ze duidelijk rustiger is dan voor ons gesprek.
Ze kijkt naar buiten en er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Er volgt trots. Trots op haar zoon die daar heerlijk scharrelend op die bank in de zon zit met zijn liefje. Ook trots op zichzelf; ze heeft weer een stap gezet in haar acceptatieproces en ze zegt vol overtuiging: ‘Natuurlijk vergeten ze mij niet, ze zouden wel gek zijn’. Ze lacht en we drinken samen nog een tweede kop koffie.
