Kijk wat ik kan!
Wat we zo kunnen leren van mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking is de kunst van het 'verwonderen'. Je verwonderen over alles om je heen. De zon die schijnt, de mooie kleuren, de herfst met zijn knisperende blaadjes, de winter met zijn 'kale' pracht en soms gure dagen. De lente met zijn mooie bloesem en zachte stralen op je gezicht en de zomer met de vrolijke geluiden en nog zoveel meer. Ik ben dankbaar dit geleerd te hebben.
'Kijk wat ik kan!' dat nummer is voor mij voor altijd gekoppeld aan een geweldige jonge bink die mij deze kunst nog meer deed beseffen. Het nummer geeft kracht en brengt me altijd weer terug naar dat gevoel van blijven 'verwonderen' en blijven kijken naar 'Wat wel kan'. Juist die boodschap is ook in deze tijd zo belangrijk. Deze stoere man heeft een verschil gemaakt in mijn leven. Ik ben hem zeer dankbaar voor deze wijsheid.
Gisteren ontving ik van teamlid Lisette een foto waarop de (verstandelijk gehandicapte) zoon afscheid neemt van zijn vader.Hij werd vergezeld door zijn begeleidster. Door zijn kwetsbaarheid, en het coronavirus dat heerst in zijn woonomgeving, is het te gevaarlijk voor hem om dinsdag bij het afscheid te zijn. Hoe dan toch betrekken op een waardige en liefdevolle manier, dachten wij. Omdenken.
Lisette creeerde zijn eigen afscheid in onze suite. Een moment voor hem alleen. Houten harten werden beschilderd en geplakt op de kist. Lisette natuurlijk op gepaste afstand, zorgen voor ieders veiligheid. Samen namen ze de tijd en sloten de kist 'Dag Pap", zegt hij kijkend naar de foto en met zijn hand op de kist.
Het was puur, vol overgave en met heel veel liefde; Kijk eens hoe het kan!
