Vader
Voor mij is er maar één man in mijn leven die ik vader noem. En die titel is van hem.
De grote, stoere, sportieve man met die grote handen, hardwerkend en recht door zee: mijn vader.
Zo heeft iedereen een vader. Verschillend kan zijn in welke verhouding je tot die persoon staat. Is er een warme band, is deze persoon betrokken in je leven. Of is het wel je vader, maar ken je hem niet eens. Of alles daartussen. In mijn geval is mijn vader niet meer fysiek aanwezig. 27 juni 1991 overleed hij plotseling aan de gevolgen van een wespensteek. Hoewel hij dus al bijna 29 jaar niet meer deel uitmaakt van mijn aardse leven is en blijft hij mijn vader, iedere dag in het nu is hij erbij. Zijn geboortedag vier ik en op dagen als vaderdag sta ik bewust stil bij zijn rol in mijn huidige leven. Want wat ik vooral heb leren zien in al die jaren: vaders blijven vaders. Dood of levend, betrokken of niet. We ontkomen niet aan het feit dat ouders en de manier hoe je opgroeit de oorsprong is van hoe je zelf functioneert. Dit besef is naar mijn mening zo essentieel. Pas op het moment dat je jouw verleden omarmt kan je beginnen te begrijpen wie je bent en waarom je de dingen doet die je doet. Vandaar kan je verder koers gaan bepalen.
Maar vader zijn wat is dat eigenlijk? Mijn moeder kreeg, na het overlijden van mijn vader een nieuwe relatie. Wennen was het zeker. Al was het alleen al dat mijn vaders stoel, die lang een lege plek bleef, nu bezet was. Er kwam andere energie in huis en de onderwerpen van gesprek werden anders. De nieuwe partner was en zal nooit mijn vader zijn. Wel zag ik de aanvulling die hij had op het leven van mijn moeder. Ik zag de zorg voor elkaar. Ondanks mijn eigen behoefte en zoektocht hoe me te verhouden zag ik vooral de blijdschap die ze samen hadden het leven weer aan te gaan na verlies. Ik leerde dat mijn gemis naar mijn vader iets heel anders was dan de komst van deze partner van mijn moeder. Het waren appels met peren vergelijken. Het stond los van elkaar. ‘Gemis om’ en ‘liefde voor’ kunnen in hetzelfde mandje. Ik ging ervaren hoe waardevol het was om ruimte te maken voor deze nieuwe energie. Ik leerde het verlies te omarmen en als kracht mee te nemen naar het heden.
Zo groeide in de jaren ook tussen hem en mij een band. Een band van onuitgesproken en onvoorwaardelijke verbintenis. Van trots en wederzijds respect. En nee, zeker werd hij niet mijn vader. Want zoals ik al begon: je kunt maar een vader hebben. En die naam had ik al vergeven. Toch heb ik hem vandaag, op vaderdag, na ruim 20 jaar een berichtje gestuurd. Om hem te bedanken voor wie hij is. Dat ik zie en voel dat hij trots op mij is. Trots op wie ik ben en wat ik probeer neer te zetten in het leven. Dat hij me ziet en mezelf laat zijn. Dat hij de geweldige opa is voor onze kinderen. Dat hij mij, op zijn eigen wijze, erkenning geeft die ‘vaderlijke’ kracht kent en die ik ook zo ervaar. En dat zonder er de titel ‘vader’ aan te hoeven geven. Zonder er ooit woorden aan te hebben gegeven. Zonder er ooit samen over te hebben gesproken, zonder er ooit verwachtingen aan te koppelen is hij organisch een zeer belangrijk man geworden in mijn leven.
En daarom vandaag deze voor jou, en hopelijk voor heel veel mannen in deze rol.
Je weet het, je vindt het onnodig en toch… dank je wel voor jou!
