Vakantieliefde

Weet je nog? Die vakantie waarbij je tot over je oren verliefd was. Waarbij de wereld stil stond en je echt wist: dit wordt nooit mooier. Dat gevoel in je onderbuik van vlinders die bleven fladderen en waarbij de nacht geen einde kende. Die specifieke geuren van de omgeving en het zelfvertrouwen en de veiligheid die de liefde bood. Het was een bubbel waarin je kon verblijven gedurende de gehele vakantieperiode en waarvan je op dat moment zeker wist: dit is voor altijd, dit gaat nooit meer over. Wij kunnen en willen nooit meer zonder elkaar. Bij het einde van de vakantie de dikke tranen om het elkaar ‘tijdelijk’ moeten missen. Maar ook het vertrouwen van ‘we houden contact’ en gaan elkaar zeker snel weer zien. Denkend dat je daarna op dezelfde voet verder gaat.

Thuisgekomen ging al snel de eerste brief eruit. Om dan vervolgens weer een week met smart en bonzend hart naar de postbode uit te kijken. En zo ging dat over en weer. Natuurlijk zo nu en dan ook bellen met de vaste telefoon. Maar omdat deze midden in de woonkamer stond was dat toch niet heel fijn bellen met je vakantieliefde. Het contact na thuiskomst was voedsel voor die vlinders die er op bleven fladderen. Langzaam aan ging ongemerkt het gewone leven door. Opeens waren er drie weken voorbij voor je de pen had gepakt. Hetzelfde gebeurde aan de andere kant. En zo werden weken maanden en voor je het wist lag het stil. Zonder daar woorden aan te hebben gegeven. De vlinders waren op rust. Het leven had een andere context gekregen. De vakantieliefde was organisch een periode geworden van mooie herinneringen. Je keek terug op een zeer intense, leerzame en waardevolle periode. Het was goed zo.

Waarom dit verhaal vraag jij je misschien af? Wat is de link met mij als lezer van deze column in dit vakblad en werkend in de uitvaartbranche? Wat heb ik hieraan?

Je zult het als stervensbegeleider en/of uitvaartverzorger vast ook weleens hebben. Families die je raken door wie ze zijn en/of door de herkenbaarheid of heftigheid van het verlies. Families die onder je huid kruipen. Families waarbij je jezelf bevraagt of de nabijheid nog wel genoeg professionele afstand kent. Die terugkerende vraag in je hoofd die luidt: waar ligt die grens…

Zelf geloof ik niet dat die harde grens bestaat. Althans voor mij niet. De contacten tussen mij en de individuen die ik begeleid zijn allemaal uniek. Het zijn intermenselijke processen waarop ik durf te vertrouwen en waardoor ik heel dichtbij de mens kan komen. Zo dichtbij dat soms diepe verbinding ontstaat. Wel blijf ik de professional. Dichtbij en toch op afstand: dat is de kracht. Tijdens dit proces ontstaat de vraag: ‘hoe moeten wij verder zonder jou? Jij bent de rots in deze branding.’ Er zijn mensen die een soort ‘verliefdheid’ ervaren. Een verwarring van het brein, omdat ik op dat moment sta voor de link naar de overledene. Met de metafoor ‘vakantieliefde’ probeer ik uit te leggen wat er gebeurt. Dat we in het nu ons volledig overgeven aan elkaar. Dat we ons organisch ook weer gaan ontvlechten wanneer de tijd daar rijp voor is. Ze kijken me verward aan en denken: die is gek. Maar ze geven me hun vertrouwen. En dat ervaar ik telkens weer. Die periode waarbij ‘de brieven’ later aankomen. Als vanzelf verleggen de contactmomenten zich van dagen, naar weken en van weken naar maanden. Met mooie herinneringen kijken ze terug op een zeer intense, leerzame en waardevolle begeleidingsperiode. Maar ze kunnen het nu ook zonder mij. Het is goed zo.

Column: Vakantieliefde | Vakblad Uitvaart editie september 2020