30 jaar zonder jou

Als klein meisje was ik zeer onder de indruk van de handen van mijn vader. Grote slagershanden, sterk, stoer en krachtig. Graag keek ik er naar en had ze nog liever vast. Ze gaven mij veiligheid. Het waren die handen waarmee hij mij als baby had vastgehouden. Het waren die handen die mij troost gaven bij verdriet. Het waren die handen waarmee hij mij op mijn knaloranje fiets van het merk Pony, in de nek voortduwde als we op zondagochtend, zoals iedere week, tegen de wind in wéér door de duinen naar het strand fietste en ik het tempo op mijn minifiets niet kon bijhouden. Het waren die handen die mij een aai over mijn bol gaven en het waren ook zeker die handen die mij aanspoorde te gaan werken. Het waren die handen die me vermanend toespraken als ik iets moest doen maar geen zin had. En ja…het waren ook die handen die ik graag vasthad toen hij daar lag, plotseling dood, ik was 18 jaar.

Pap, vandaag sta ik stil bij dat moment, op de kop af 30 jaar geleden. 27 juni 1991. 30 jaar, als ik het zeg geloof ik het bijna zelf niet. Waar blijft de tijd. En hoe kan het dat je dan soms ineens zo dichtbij voelt, tastbaar dichtbij. Natuurlijk weet ik als geen ander dat je verlies een heel leven met je meedraagt, het is leren leven met. En dat er van die momenten zijn dat het je, zomaar kan overvallen. Precies zoals vandaag dus, en waarom vandaag? Dat getal 30, dat getal dat me laat beseffen dat er een heel leven zit tussen jouw overlijden en daar waar ik nu sta in het leven. Ik, de vrouw nu van 48 met inmiddels twee volwassen zoons die zelfs al uitvliegen. Zij die jou enkel kennen uit verhalen en van foto’s. Het komt vandaag sterker bij me binnen dan anders dat ze jou nooit hebben ontmoet . Dat ze dat deel van mijn routes nooit zullen leren kennen. Dat jij nooit een biertje hebt kunnen drinken met ze achter in de tuin van mijn eigen huis. Dat je nooit ziet wat een prachtig bedrijf ik heb mogen neerzetten samen met een geweldig team, waarin ik dat kan bewerkstelligen wat ik zelf zo heb gemist; begeleiding bij leven en afscheid waarin mensen worden gezien en gehoord. Relationeel heb ik een heerlijk, intens maar zeker ook turbulent leven gekend pap tot zover. Van alles genoten en geen spijt maar wat heb ik jou daar soms in gemist. Even dat vaderlijke advies of iemand die je gewoonweg die spiegel of figuurlijke schop onder je kont geeft. Kortom, tijd zegt niets in rouw. 1 jaar of 30 jaar, rouw heb je levenslang. Tuurlijk is het niet meer scherp en dagelijks. Maar het gemis blijft en overvalt soms zomaar op van die levensmomenten. Ik laat het toe en omarm het. Ik omarm jou. Ik omarm het gemis en het effect van jouw overlijden voor mij en ons gezin dat volgde in de jaren erna. En door het omarmen van alles erken ik ook de 18 jaar van mijn leven die ik wel met je heb mogen delen.

Vanmorgen dus sloot ik mijn ogen en denk aan die grote handen die mij veiligheid boden en rust gaven. De handen waar ik zo van genoot. De handen waar ik dat ‘kleine meisje’ in was en mocht zijn. Dat meisje dat je ziet op de foto. Nu ik dit alles schrijf rolt er weer een traan over mijn wangen en gloeit mijn hart. Die traan is omdat ik het gewoonweg zo jammer vind dat ik het leven niet met je delen en beleven kan. Ik kus je in gedachten en zwaai je nu weer uit. Ik ga mijn dag in. Mijn dag in het nu, ga je gewoon lekker mee in mijn hart pap?

Liefs!